..........

در سحرگاهی سرد 
در پس مرثیه ای از غم و اندوه از درد
زیر رگبار ندامت
پشت دیوار رکود
آن زمانی که حقیقت رنگ رؤیا را ربود
خنجر از وحشت دنیا خوردم
تیره شد چشم دلم
جان سپردم.مردم
...قاصدک مرگ مرا
به پریشانی شب های زمین می سپرد
تکه های دل خونین مرا
یک به یک می شمرد
...جسم بی جانم کنون
مانده است از پیش و پس
گور گمنام مرا
باد می داند و بس
...گور من شکل مزار مرده هایی زنده نیست
سرزمین زنده هایی مرده است
جایگاه مردم افسرده است
کفتر روحم به کفتار زمان جان داده است
غزل مرگم را
پیش از اینها آشنایی خوانده است