لحظه های شیرین

 

فنجان داغ ِ قهوه را سر می کشم

اووه...

نوک زبانم را سوزاندم ...

بس که فریاد های سوزناک را در حنجره مبحوس  کردم .

خاکستر های حلقم هم باقی نمانده است .

اینکه فقط سوزشی در نوک زبانم بود .

فنجان را بر می دارم .

نه !

نگران نقش چشمانت نیستم .

باور دارم که خیال نقشت هم دیگر در فنجانم نمی گنجد .

وقتی......

چیزی از فردای توام در خاطر نیست ! 
دارم امروز خودم را گریه می کنم  
دارم به جای آن همه خاطرات سبزی که باد با خود برد  
خودم را خالی می کنم  
تو طعم سنگ و دشنه و قفس را نمی دانی  
دارم برای بال های سرخم  
لالایی پرواز می خوانم  

تمام مرا تنها بگذار  
تو را خدای ، خلوتی پر از ترانه بخشید  
تا خاتون پروانه ها مانی  
من این بغض بی قرار را که باریدم  
دوشادش هم  
کوچه باغ بهار را  
عابر می مانیم  
تمام مرا تنها بگذار  
می خواهم امروز خودم را گریه کنم  
...می خواهم  


رد پای پروانه ها بر برف  
تو را  
هیچ دروغی دار نکرده ام  
اگر رؤیاهای مرا روزگار  
راهی نبخشید تا خدا شوند  
همیشه خواستنی در من خداست  
که پرستشش را نماز نمی بری  
تو حتا  
از بارانی که در من بهاری ست  
خیس نمانده ای  

تا دهانت  
طعم شکوفه و شعر گیرد  

بیا به جای این همه تلخی  
دست خویش را بگیر و به کوچه بیاور  
هنوز رد پاهای مرا بر برف  
عاشق می بینی  
امروز کمی ملول و مکدرم!  
شاید دارم پیر می شوم

نیستش

ساده بگویم نگاه زاده علاقه است.

اگر دو چشم روشن عشق به تو نگاه کند تودیگر از آن خود نیستی.

زمان می گذرد و زمانه نیز هم.

کودک می شوی جوان هستی و جوانی می کنی. پیر می شوی می مانی.

باز هم مثل همیشه در پی گمشده ی هستی که با تو هست و نیست.

باز هم در پی آن علاقه پنهانی، آن نگاه همیشه تازه، باز هم در غروب بی امان زمان آن دو چشم روشن عشق را جستجو می کنی.

غافل از اینکه او دیگر تکه ی از تو شده سایه ی خوش بر دل تو.

گوشه گوشه ی این دل خراب سرشار از عطر نگاه توست... 

یک بار خواب دیدن تو به تمام عمر می ارزد !  

 پس نگو ! نگو که رویای دور از دسترس خوش نیست ، قبول ندارم !  

 گرچه به ظاهر جسم خسته است ، ولی دل دریایی ست  

 تاب و توانش بیش از این هاست  

دوستت دارم و تاوان آن هرچه باشد ، باشد !  

دوست خواهم داشت بیشتر از دیروز 

باکی ندارم از هیچ کس و هرکس که تو را دارم عزیز !